Έχασε τη νίκη στο 90’

Τη νίκη στα χέρια της κρατούσε στο “Fionia Park” του Odense η Aston Villa, αλλά τελικά δεν κατάφερε να την πάρει, αφού ισοφαρίστηκε στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης. Έτσι, οι “Claret and Blue” έφυγαν από τη Δανία με το 2-2 που τους δίνει το πλεονέκτημα στην υπόθεση-πρόκριση από τον τρίτο γύρο του Intertoto για το δεύτερο προκριματικού του UEFA Cup.

Η ομάδα του Martin O’Neill μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι και προηγήθηκε μόλις στο 7^ο λεπτό με τον John Carew. Ο Ashley Young προσπάθησε με συρτό σουτ να νικήσει τον Onyszko, ο οποίος απέκρουσε. Ο Νορβηγός, που ακολούθησε τη φάση, κέρδισε το rebound και από κοντά άνοιξε το σκορ.

Η Odense παρά την ψυχρολουσία βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να ξαναμπεί στο παιχνίδι και ευτύχισε να ισοφαρίσει στο 25^ο λεπτό. Ο Haaland επιχείρησε το σουτ και η μπάλα κόντραρε στον Steven Sidwell, o οποίος στην πρώτη του συμμετοχή με την Aston Villa έβαλε αυτογκόλ.

Στο δεύτερο μέρος, η Odense ήταν αυτή που πίεσε την άμυνα των Άγγλων, χωρίς όμως να μπορέσει να πάρει το προβάδισμα. Αντίθετα, οι Villans με τον Martin Laursen κατάφεραν να προηγηθούν για δεύτερη φορά. Με δημιουργό και πάλι τον Ashley Young, ο οποίος εκτέλεσε το κόρνερ, ο Δανός κεντρικός αμυντικός πήρε την κεφαλιά και “έγραψε” το 2-1 για την ομάδα του Birmingham.

Ωστόσο, ο επίλογος του αγώνα έμελλε να γραφτεί στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης. O Christiansen με σουτ νίκησε τον Taylor και διαμόρφωσε μπροστά σε 11.393 το τελικό Odense – Aston Villa 2-2.

Goals: 25’ Sidwell (own goal), 90’ Christensen – 7’ Carew, 76’ Laursen

Yellow cards: Christensen – Young, Carew

OB Odense: Onyszko, Haaland, Andreasen, Christensen, E. Helveg, Hansen, Fall, Runstrom (78’ Bolanos), Absalonsen, H. Hansen (28’ Djemba-Djemba).

Aston Villa: Taylor, Gardner, Bouma, Laursen, Knight, Reo-Coker, Sidwell (82’ Routledge), Young, Petrov, Agbonlahor, Carew.

OB Odense – Aston Villa (preview)

Η σεζόν 2008-09 αρχίζει για την Aston Villa, η οποία ρίχνεται στη μάχη του Intertoto με αντίπαλο την OB Odense της Δανίας στο “Fionia Park” το Σάββατο στις 21:05.

Η ομάδα του Martin O’Neill βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της προετοιμασίας ενόψει της Premier League, αλλά και του UEFA CUP, σε περίπτωση που προκριθεί κόντρα στη σημερινή της αντίπαλο και ερωτηματικό αποτελεί σε ποια κατάσταση θα είναι κόντρα στην πιο έτοιμη Odense. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι “Claret and Blue” ταξίδεψαν στη Δανία με μόλις δύο εβδομάδες προετοιμασίας, χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τις μεταγραφές τους και με αποστολή... ανάγκης. Να σημειώσουμε πως ο Stuart Taylor είναι ο μοναδικός επαγγελματίας τερματοφύλακας στο έως τώρα έμψυχο δυναμικό, δεν υπάρχει κλασικό δεξί μπακ, ενώ ο Martin O’Neill μόλις και μετά βίας συμπληρώνει 18άδα.

Παρ’ όλες τις αντιξοότητες η Aston Villa διαθέτει ένα – κατά πολύ – καλύτερο σύνολο σε σχέση με τους τέταρτους της Δανίας και αυτό καλείται να αποδείξει εντός αγωνιστικού χώρου. Ο Βορειοϊρλανδός αναμένεται να τοποθετήσει τον Taylor κάτω από τα γκολπόστ, τους Bouma, Gardner, Knight και Laursen στην άμυνα, τους Reo-Coker, Young, Sidwell και Petrov στο κέντρο με τον Agbonalhor και τον Carew στην επίθεση.

Η ομάδα του Birmingham μέχρι τώρα έχει δώσει δύο φιλικά παιχνίδια στα οποία γνώρισε ισάριθμες ήττες. Η πρώτη ήττα ήρθε από την FC Zurich με 2-1, ενώ στο δεύτερο ματς η Lincoln επικράτησε με 3-1.

Καινούριο πρόσωπο σε σχέση με την περσινή σεζόν θα είναι ο Steve Sudwell, ο οποίος αποκτήθηκε για να ενισχύσει το χώρο της μεσαίας γραμμής.

Όσο για την Odense, στον προηγούμενο γύρο του Intertoto απέκλεισε με δύο νίκες (2-1, 2-0) την Τούρκου.

Δε θέλω δίκιο... θέλω παίκτες!

Φτασαμε ήδη στις αρχές Ιουλίου και η Aston Villa παραμένει στην κυριολεξία ξεσκέπαστη από παίκτες και με... τρύπες που μοιάζουν πολύ δύσκολο να... μπαλωθούν ενόψει της νέας περιόδου. Μιας περιόδου που αρχίζει σε λίγες μέρες, καθώς η ομάδα του Birmingham ρίχνεται στη μάχη του κυπέλλου Intertoto.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή η ομάδα του Martin O’ Neill είχε την περσινή χρονιά το μικρότερο ρόστερ της κατηγορίας και από τότε φαίνονταν ότι θέλει ενίσχυση. Αυτό δεν έγινε ποτέ στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου και συνεχίζει να μη γίνεται μέχρι σήμερα.

Αντίθετα, ο Olof Mellberg, o Scott Carson και ακόμα οι Patrik Berger και Luke Moore έφυγαν από το Villa Park. Πλέον, η Villa μετρά ένα έμψυχο δυναμικό 22 ποδοσφαιριστών. Από αυτούς δεν υπολογίζεται ο Thomas Sorensen, ο οποίος είναι ένα βήμα από την αποχώρηση, όπως και ο Gareth Barry, o οποίος μετά το σίριαλ που κατάντησε.... “Λάμψη”, του Νίκου Φώσκολου, αναμένεται να πάρει μεταγραφή για τη Liverpool.

Φτάσαμε ήδη στους 20 παίκτες και έχουμε και συνέχεια αφαιρέσεων... Ο λόγος είναι ξεκάθαρος. Stephen O’ Halloran, Chris Herd, Zoltan Stieber, Nathan Delfouneso και κατά κάποια άποψη οι Moustapha Salifou και Wayne Routledge δεν είναι σε θέση να στηρίξουν τη Villa σε ανταγωνιστικό επίπεδο, καθώς οι πρώτοι δεν έχουν αγωνιστεί επαγγελματικά ακόμα, ενώ οι δεύτεροι έχουν πάρει περιορισμένες συμμετοχές.

Με βάση τα παραπάνω οι Villans στηρίζονται σε 14 παίκτες!!! Λιγότερους και από τους αποδεκατισμένους Τούρκους στο Euro της Αυστρίας και της Ελβετίας. Όπως, είναι οφθαλμοθανές, μέχρι και στον πλέον... άμπαλο, η Villa χρειάζεται ενίσχυση. Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του ο πρόεδρος Randy Lerner, o οποίος ήρθε στο Villa Park σα μεγιστάνας, αλλά μόνο αυτό δεν έχει αποδείξει. Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του ο Martin O’Neill, o oποίος φάινεται απασχολημένος με την κόντρα του απέναντι στο Gareth Barry και τον Rafa Benitez. Ξέρω, όμως, ένα πράγμα. Η Aston Villa θέλει επειγώντος παίκτες, τόσο ενδεκαδάτους, όσο και αναπληρωματικούς. Σε διαφορετική περίπτωση θα φτάσουμε σε σημείο να λέμε όχι οι 300 του Λεωνίδα, αλλά οι 11 του O’Neill. Το κακό είναι ότι σε αυτή την περίπτωση θα κυριολεκτούμε.

Υ.Γ.: Δε θέλω δίκιο... θέλω παίκτες!

Υ.Γ.: Οι 14 ήρωες: Martin Taylor, Curtis Davies, Zat Knight, Wilfred Bouma, Martin Laursen, Stiliyan Petrov, Nigel Reo-Coker, Craig Gardner, Isaiah Osbourne, Shaun Maloney, Ashley Young, John Carew, Gabriel Agbonlahor, Marlon Harewood.

26.5.82: Aston Villa FC – Champions of Europe

Το Μάιο του 1982, στις 26 του μήνα, μια απο τις ιστορικότερες ομάδες του αγγλικού ποδοσφαίρου ανάγκαζε όλη την Ευρώπη να αναφωνήσει: Aston Villa, Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η ομάδα του Birmingham γνώρισε την μεγαλύτερη επιτυχία της στην παρθενική της χρονιά στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση συλλόγων της Ευρώπης.

Η Liverpool, που συμμετείχε στην διοργάνωση σα νικήτρια του τουρνουά της προηγούμενης χρονιάς, συγκεντρώνε τις ελπίδες του αγγλικού ποδοσφαίρου για κάτι καλό. Ωστόσο, οι Reds στα προημητελικά βρήκαν απέναντί τους της CSKA της Σόφιας και έχασαν με 2-0 στην παράταση.

Πλέον, ήταν η ώρα της Aston Villa να επωμιστεί το βάρος και την ιστορία του αθλήματος στο “Νησί”. Η ομάδα του Tony Barton, ο οποίος μεσούσης της περιόδου αντικατέστησε τον Ron Saunders και από scοuter έγινε πρώτος προπονητής, χρειάστηκε τα εκτός έδρας γκολ του πρώτου αγώνα για να περάσει από τη Dynamo Berlin στα προημιτελικά του θεσμού. Από εκεί διασταυρώθηκε με μια άλλη Dynamo και αφού έφυγε χωρίς σκορ από το Κίεβο, κέρδισε στο Birmingham με 2-0.

Στα ημιτελικά οι Βέλγοι της Anderlecht αποδείχθηκαν “σκληρά καρύδια”, αλλά ο Tony Morley με δικό του γκολ, έλυσε το “γόρδιο δεσμό” και έδωσε το... εισιτήριο για τον τελικό του Rotterdam.

Στην Ολλανδία οι φίλοι της Villa έσπευσαν κατά χιλιάδες, παρότι τα προγνωστικά ήθελαν του Βαυαρούς της Μπάγερν σαν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του κυπέλλου. Στο μυαλό των Γερμανών ο τελικός είχε τελειώσει πριν ακόμα αρχίσει και η Μπάγερν σκέφτονταν τον τελικό του Super Cup, με δεδομένο ότι η Barcelona μόλις είχε κατακτήσει Κύπελλο Κυπελλούχων, ενώ μερικοί έκαναν όνειρα και για το Τόκιο, όπου θα διεξάγονταν το Διηπειρωτικό που “πλήρωνε” 350.000 λίρες. Χαρακτηριστικές δηλώσεις είχε κάνει ο αμυντικός της Bayern, Wolfgang Dremmler: “Το Κύπελλο είναι δικό μας. Οτιδήποτε άλλο είναι πολύ φανταστικό για να το πιστέψουμε”.

Oι δύο ομάδες παρατάχτηκαν στον αγωνιστικό χώρο του De Kuip και στο πρώτο δεκάλεπτο ο βασικός τερματοφύλακας των Claret and Blue, Rimmer, τραυματίστηκε. Στη θέση του πέρασε ο Nigel Spink, ο οποίος αγωνίζονταν για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Αυτή η τροπή του παιχνιδιού ήταν και το “κλειδί” για τη νίκη της Aston Villa. Ο νεαρός έκανε σωρεία επεμβάσεων, κατέβασε τα... ρολά και δεν άφησε τη Bayern να σκοράρει. Ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου, που λέει ότι όποιος χάνει ευκαιρίες, δέχεται γκολ επιβεβαιώθηκε και στο 67’ σε μια κούρσα του Trevor Morley και πάσα στον Peter Withe, ο επιθετικός της Villa άνοιξε το σκορ με πλασέ από το ύψος της μικρή περιοχής, δίνοντας στην ομάδα του το τρόπαιο.

Οι ενδεκάδες του τελικού:

Aston Villa: Rimmer (10’ Spink), Swain, Williams, Evans, McNaught, Mortimer, Bremner, Shaw, Withe, Cowans, Morley.

Bayern Munich: Muller, Dremmler, Horsmann, Weiner, Augenthaler, Kraus, Durnberger, Breitner, Hoeness, Mathy, Rummenigge.

Η πορεία της Aston Villa:

Πρώτος γύρος: Aston Villa – Valur (Iceland) 5-0, 2-0 (7-0)

Δεύτερος γύρος: Dynamo Berlin – Aston Villa 1-2, 1-0 (2-2 εκτός έδρας γκολ)

Προημιτελικά: Dynamo Kyiv – Aston Villa 0-0, 0-2 (0-2)

Ημιτελικά: Aston Villa – Anderlecht 1-0, 0-0 (1-0)

Τελικός: Aston Villa – Bayern Munich 1-0

Aston Villa: “Ταβάνι” το Intertoto

Η έξοδος στην Ευρώπη αποτελεί κυρίαρχο στόχο τα τελευταία χρόνια για την Aston Villa. Μετά την πρόσληψη του Martin O’Neill, αλλά και την αλλαγή στον προεδρικό θώκο, με την έλευση του Randy Lerner, οι προσδοκίες των φίλων της ομάδας για επίτευξη του ονείρου αυξήθηκαν. Τη φετινή αγωνιστική περίοδο είναι αλήθεια ότι οι “Villans” έχουν καταφέρει να φτάσουν πιο κοντά σε αυτό. Ωστόσο, η Aston Villa άρχισε να απομακρύνεται, τόσο από το Champions League, όσο και απο το UEFA και πλέον ο μόνος εφικτός στόχος φαντάζει η έξοδος στην Ευρώπη μέσω του κυπέλλου Intertoto. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι και τον προηγούμενο μήνα οι “Claret and Blue” θεωρούσαν την έκτη θέση σαν πρώτο σκαλοπάτι κοιτάζοντας τετράδα, ενώ πλέον αυτή φαντάζει... ταβάνι.

Που οφείλεται όμως αυτή η αλλαγή; Σίγουρα η Villa έχει από την αρχή της σεζόν κάποια αρνητικά σημεία, τα οποία κατα την αποψή μου δεν φάνηκαν σε όλη της τη διάρκεια. Το μικρό ρόστερ, το οποίο είναι το μικρότερο σε ολόκληρη την Premier League, μπορεί να χαρακτηρίζεται από μια ευελιξία, αλλά όταν μιλάμε για 38 παιχνίδια πρωταθλήματος και κάποια κυπέλλου, αυτό γυρνά bumerang και αποτελεί πληγή στην ομάδα. Συμφωνώ ότι η ενδεκάδα των “χωριατών” έχει την εμπειρία και την ικανότητα να διεκδικήσει τις ευρωπαϊκές θέσεις, αλλά τι γίνεται όταν κάποιο από τα έντεκα... εργαλεία απουσιάσει; Τι γίνεται όταν τα εργαλεία γίνονται δέκα εξ’ αρχής, ελλείψει δεξιού οπισθοφύλακα; Ο Martin O’Neill θα έπρεπε να δώσει απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα από την αρχή της σεζόν και να τα καλύψει στις μεταγραφές του Ιανουαρίου. Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Όμως η ιστορία συνεχίστηκε και αντί η Villa να ενισχυθεί τον Ιανουάριο... αποδυναμώθηκε χάνοντας τους Cahill και Moore, προσθέτοντας μόνο τον Wayne Routledge στο δυναμικό της. Αλλά για να μην κατηγορώ τον Βορειοιρλανδό, ο billionaire Randy Lerner, πότε θα δώσει λίγα billions στην ομάδα;

Έργο O’Neill αυτή η Villa

Βέβαια επειδή δεν θέλω να χαρακτηριστώ αγνώμων και αχάριστος πρέπει να αναγνωρίσω ότι η Villa έφτασε να διεκδικεί Ευρώπη και όχι σωτηρία στην κατηγορία χάρη στον O’Neill. Η ομάδα στο γήπεδο... μυρίζει O’Neill. Βρίσκεται σίγουρα ένα κλικ πάνω από πέρσι και πολλά παραπάνω από τις προηγούμενες χρονιές. Ξέρω επίσης ότι αν ο Martin δεν ήθελε να πετύχει στους “Villans”, θα είχε ήδη αποχωρήσει για την εθνική Αγγλίας. Πιστεύω ότι η ομάδα κοιτάει τα μεγαθήρια της Premier League ή τους Top 4, αν προτιμάτε, στα μάτια και μπορεί να χτυπήσει κάθε παιχνίδι.

H αλήθεια είναι πως αν η Villa κέρδιζε στο “Emirates” την Arsenal και την Boro στο “Villa Park” θα ήταν μια ανάσα ακόμα και από το Champions League. Ωστόσο, οι δύο αυτές “γκέλες” περιόρισαν τους εφικτούς στόχους της. Εκεί που η ομάδα κυνηγούσε Liverpool και Everton για μια θέση στην τετράδα, τώρα πρέπει να φυλάξει τα νώτα της και να διατηρήσει την έκτη θέση, που διεκδικούν με αξιώσεις Portsmouth, Blackburn και Manchester City. Αξίζει τέλος να σημειώσουμε ότι το άρθρο δεν θα είχε καμία υπόσταση αν το League Cup και το FA Cup δεν έδιναν θέσεις στο UEFA. Επίσης, να επισημάνουμε πως αν η Portsmouth πάρει το FA Cup και βγει UEFA μέσω αυτού, τότε η Aston Villa διαγράφει έναν διώκτη της.

Aston Villa: Keep footballing

Ένας από τους ιστορικότερους συλλόγους στην Αγγλία είναι η Aston Villa. H ιδρύτρια του αγγλικού πρωταθλήματος και μια εκ των τεσσάρων που έχουν γευτεί τον αέρα της κορυφής της Ευρώπης συμπληρώνει φέτος 134 χρόνια ζωής συνεχίζοντας να πρωταγωνιστεί. Απολαύστε το αφιέρωμα στους “χωριάτες” που παραθέτει το englishfootball.gr και ζείστε πάνω από έναν αιώνα γεμάτο δόξα και απογοήτευση, χαρά και λύπη, νίκη και ήττα. Ξεναγηθείτε στο πρωτάθλημα της Αγγλίας από την σκοπιά των “Claret and Blue”.

Ο ποδοσφαιρικός σύλλογος της Aston Villa ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1874 από μέλη του Villa Cross Wesleyan Chapel στο Aston, του Birmingham. Μέλη της ομάδας cricket της Aston Villa έψαχναν τρόπο να παραμείνουν σε φόρμα κατά την περίοδο των χειμερινών μηνών και αποφάσισαν να υιοθετήσουν το νέο σπορ, το ποδόσφαιρο. Οι “Πατέρες της ίδρυσης” ήταν ο Jack Hughes, ο Frederick Matthews, ο Walter Price και ο William Scattergood. Το πρώτο παιχνίδι της Aston Villa ήταν κόντρα στην τοπική ομάδα rugby Aston Brook του St. Mary και σαν όρος του παιχνιδιού συμφωνήθηκε να παίξουν το πρώτο ημίχρονο με κανόνες rugby και το δεύτερο με κανόνες ποδοσφαίρου. Η Villa κατάφερε να κρατήσει στο πρώτο ημίχρονο το St. Mary χωρίς γκολ και στο δεύτερο κέρδισε την ιστορική αναμέτρηση με ένα γκολ, το οποίο πέτυχε ο Jack Hughes. Η Villa κατάφερε να φτάσει στην πρώτη της διάκριση το 1880, κατακτώντας το Κολεγιακό κύπελλο του Birmingham, υπό την καθοδήγηση του George Ramsay.

Ο σύλλογος κέρδισε το πρώτο του κύπελλο το 1887, υπό την καθοδήγηση ενός άλλου Σκωτσέζου του Archie Hunter. Το αγγλικό ποδόσφαιρο είχε γίνει επαγγελματικό το 1885. Πάντως, ο Σκωτσέζος υφασματέμπορος και προπονητής της Aston Villa William McGregor απογοητεύτηκε από την απόδοση της ομάδας του στα φιλικά παιχνίδια και τη χαμηλή προσέλευση, όπως και από τις ισοπαλίες του κυπέλλου.

Είδε πως για να κρατήσει το ενδιαφέρον και τη βιωσιμότητα του παιχνιδιού χρειάζονταν οι μεγάλες ομάδες να παίξουν μεταξύ τους σε ένα πρωτάθλημα, όπως έκαναν και οι ομάδες baseball της Αμερικής. Έτσι έγραψε στις δώδεκα μεγαλύτερες ομάδες της Αγγλίας προτείνοντας την ίδρυση ενός πρωταθλήματος. Ο λόγος που το πρωτάθλημα δεν ονομάστηκε ποτέ “Αγγλικό” είναι επειδή ο McGregor σκόπευε να συμμετέχουν και οι Ουαλικές και οι Σκωτσέζικες ομάδες σε αυτό. Οι ομάδες της Ουαλίας (με την Cardiff την πιο αξιοσημείωτη) συμμετείχαν, αλλά οι Σκωτσέζικες όχι. Φυσικά, η Aston Villa ήταν η μια από τις δώδεκα που συμπλήρωσαν το εναρκτήριο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 1888 τερματίζοντας στη δεύτερη θέση.

Τα πρώτα τρόπαια

Δεν πήρε πολύ για τη Villa να… σηκώσει το πρώτο της πρωτάθλημα και το πέτυχε την περίοδο 1893-94. Αυτό σηματοδότησε την “χρυσή εποχή” της Aston Villa, όπου από την αρχή του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου ο σύλλογος κέρδισε έξι φορές το πρωτάθλημα και πέντε φορές το κύπελλο, συμπεριλαμβανομένου το νταμπλ της περιόδου 1896-97. Ένα επίτευγμα που δεν θα επαναλαμβάνονταν μετά από 60 χρόνια.

Η Villa προσέλκυσε τόσο μεγάλα κοινά που χρειάζονταν να φτιάξει ένα νέο γήπεδο. Ο σύλλογος συνήθως περίμενε 25.000 φιλάθλους στα εντός έδρας παιχνίδια, όταν το κύπελλο προσέλκυε μόνο 20.000. Οι πρωταθλητές και κυπελλούχοι έπαιξαν πριν στο Wilson Road (Birchfields), ενώ το 1878 μετακόμισαν στο Perry Bar, όπου έμειναν μέχρι το 1897. Το 1897 μετακόμισαν στην τωρινή τους έδρα, στα χαμηλότερα εδάφη του Aston. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια πριν αναγνωριστεί το γήπεδο με την επώνυμη ονομασία Villa Park.

Οι “Villans” κέρδισαν το 1920 το έκτο FA Cup της ιστορίας τους πράγμα που τους έκανε μια από τις πιο διάσημες και επιτυχημένες ομάδες παγκοσμίος, πριν αρχίσει η αργή πτώση τους, που τους οδήγησε το 1936 στον υποβιβασμό. Αιτία του υποβιβασμού ήταν η άμυνα της ομάδας, που σε μια χρονιά κατάφερε να δεχτεί 110 τέρματα και επτά από αυτά στην ιστορική ήττα με 7-1 από την Arsenal του Tedd Drake στο “Villa Park”.

Όπως, όλες οι αγγλικές ομάδες, έτσι και η Villa έχασε επτά χρόνια λόγω του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου με αποτέλεσμα πολλοί παίκτες να σταματήσουν πρόωρα το ποδόσφαιρο. Η ομάδα “χτίστηκε” από την αρχή υπό τις οδηγίες του πρώην ποδοσφαιριστή Alex Massie για το υπόλοιπο της δεκαετίας του ’40. Η ομάδα του Birmingham κατάφερε μετά από 37 χρόνια να επιστρέψει στα τρόπαια. Τη σεζόν 1956-57 η Villa κέρδισε στον τελικό του FA Cup τους τρομερούς “μπέμπηδες” του Matt Busby. Δύο χρόνια αργότερα η Villa υποβιβάστηκε ξανά, αλλά το 1960 επέστρεψε στην μεγάλη κατηγορία έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας, ενώ την επόμενη χρονιά πήρε και το League Cup.

Στα τέλη της δεκετίας του ’60 ήρθε μια περίοδος αναταραχής στον σύλλογο με τους φιλάθλους να πιέζουν την διοίκηση για αλλαγές. Η πτώση της ομάδας στην δεύτερη κατηγορία για τρίτη φορά έφερε αλλαγές στον προεδρικό θώκο με τον λονδρέζο οικονομολόγο Pat Matthews να αγοράζει την ομάδα τοποθετώντας τον Doug Ellis σαν πρόεδρο. Ωστόσο, η νέα διοίκηση δεν μπόρεσε να αποτρέψει το νέο υποβινασμό της Villa στην τρίτη κατηγορία. Δύο χρόνια πήρε για την Aston Villa να πατήσει ξανά στα πόδια της και να επιστρέψει στην δεύτερη κατηγορία σαν πρωταθλήτρια συγκεντρώνοντας 70 βαθμούς και σημειώνοντας ρεκόρ.

Στην κορυφή της Ευρώπης

Το 1973 ο Ron Saunders ανέλαβε προπονητής καταφέρνοντας το 1977 να ανεβάσει την ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Ο Saunders έδωσε στην Aston Villa την χαμένη της δόξα και αίγλη κατακτώντας το πρωτάθλημα τη σεζόν 1980-81 και δίνοντας τη δυνατότητα στην ομάδα να αγωνιστεί στο κύπελλο πρωταθλητριών της επόμενης χρονιάς. Ενώ η Villa είχε φτάσει στα προημιτελικά ο Saunders παραιτήθηκε υποστηρίζοντας ότι υπήρχαν προβλήματα με την διοίκηση του συλλόγου. Αντικαταστάτης του ήταν ο βοηθός του Tony Barton, που καθοδήγησε τους “Claret and Blue” στην μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας τους. Στην κορυφή της Ευρώπης. Η Aston Villa αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών νικώντας στο Rotterdam τη Bayern με 1-0 χάρη στο τέρμα του Peter Withe. Έτσι, η ομάδα από το Birmingham έγινε μία από τις τέσσερις αγγλικές ομάδες που έχουν κατακτήσει την πιο μεγάλη κούπα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Παρά την σπουδαία κατάκτηση η Villa δεν μπόρεσε να έχει ανάλογη συνέχει και το 1987 έπεσε κατηγορία. Αυτό ακολούθησε επάνοδο την επόμενη σεζόν και δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα του 1989.

Η δεύτερη θέση το 1992 στην νεοσύστατη Premier League ήταν η σπουδαιότερη διάκριση της δεκαετίας του ’90 στο πρωτάθλημα, ενώ άλλα δύο League Cups προστέθηκαν στο παλμαρέ των “Villans”. H Villa αγωνίστηκε στον τελικό του FA Cup το 2000 (μετά από 57 χρόνια), αλλά έχασε στο τελικό με 1-0 από την Chelsea, στο τελευταίο παιχνίδι που διεξήχθει στο παλιό “Wembley”. Μετά τους John Gregory και David Ο’Leary, ο Martin O’Neill ανέβαλε τα ηνία της ομάδας προπονητικά. Ο Randy Lerner αγόρασε την ομάδα από τον Doug Ellis και πλέον ευελπιστεί να φέρει ξανά την Aston Villa στο ευρωπαϊκό στερεώμα.




Τρόπαια

Ευρωπαϊκοί τίτλοι

ü UEFA Champions League (πρώην πρωταθλητριών) (1)
1982

ü European Super Cup (1)
1982-83

ü InterToto Cup
2001

Πρωταθλήματα

ü Πρώτη κατηγορία (7)
1893–94, 1895–96, 1896–97, 1898–99, 1899–1900, 1909–10, 1980–81

ü Δεύτερη κατηγορία (2)
1937–38, 1959–60

ü Τρίτη κατηγορία (1)
1971–72

Κύπελλα

ü FA Cup (7)
1887, 1895, 1897, 1905, 1913, 1920, 1957

ü League Cup (5)
1961, 1975, 1977, 1994, 1996

ü Charity Shield (1)
1981

Aston Villa: Ψάχνοντας τον δρόμο για την Ευρώπη

Η συμμετοχή σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση αποτελεί τα τελευταία χρόνια ένα διακαή στόχο για την Aston Villa. Οι «χωριάτες», έχοντας στο παλμαρέ τους το κύπελλο πρωταθλητριών του 1982 και το Super Cup Ευρώπης της επόμενης σεζόν, ψάχνουν να βρουν το δρόμο της επιστροφής στα τουρνουά της Γηραιάς Αλβιόνας.

Με τεχνικό για δεύτερη χρονιά τον Martin O' Neill και χρηματοδότη τον Αμερικάνο μεγιστάνα Randy Lerner, οι προοπτικές για την επίτευξη του στόχου είναι καλές. Ο Βορειοιρλανδός manager γνωρίζει καλά ότι οι ομάδες δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν από τη μία μέρα στην άλλη, ωστόσο η καλή και συστηματική δουλειά φαίνεται. Η Aston Villa την φετινή χρονιά έχει καταφέρει να κάνει ένα καλύτερο ξεκίνημα από πέρσι και βρίσκεται κοντά στις θέσεις που οδηγούν στο κύπελλο UEFA της ερχόμενης περιόδου.

Αξιόπιστη η ενδεκάδα...

Ο Scott Carson, παρότι δανεικός από την Liverpool, έχει καθιερωθεί κάτω από τα δοκάρια των «claret and blue». Στο χώρο της άμυνας Bouma, Knight, Laursen και Mellberg αποτελούν την γραμμή θωράκισης. Η σημαντικότερη μεταγραφή του καλοκαιριού, ο Nigel Reo- Coker, μαζί με τον αρχηγό και υπερπολύτιμο Gareth Barry και τον Βούλγαρο Stilyan Petrov είναι οι τρεις κινητήριοι μοχλοί των Villans. Ενώ στην επίθεση, ο Ashley Young, με τον Gabbi Agbonlahor (πρώτος σκόρερ της ομάδας) και τον John Carew, έχουν σαν αποστολή να βάλουν όσα πιο πολλά γκολ μπορούν, ούτως ώστε η ομάδα του Birmingham να συγκεντρώσει τους απαιτούμενους πόντους για να εκπληρώσει τον στόχο της.

...«γυμνός» ο πάγκος

Οι πρώτοι έντεκα του Martin O' Neill αποτελούν ένα κορμό πάνω στον οποίο η ομάδα μπορεί να «χτυπήσει» UEFA. Εντούτοις, το πρωτάθλημα της Premier League, είναι τόσο αμφίρροπο, τόσο απαιτητικό και τόσο δυνατό που έντεκα παίκτες δεν μπορούν να βγάλουν μια σεζόν. Κοιτώντας στον πάγκο, οι εναλλακτικές λύσεις δεν είναι ανάλογες της ενδεκάδας. Με εξαίρεση τη θέση του τερματοφύλακα, όπου ο Sorensen αποτελεί μια καλή λύση, και την επίθεση, ο Martin O' Neill πρέπει να πάρει το ρόλο του γνωστού ήρωα των κόμικς Κύρου Γρανάζη, για να βρει τρόπους να ξεκουράσει τα μπακ και τα χαφ της Aston Villa. Όσο ικανός προπονητής και να είναι ο MON, η λύση στο πρόβλημα είναι η ενίσχυση στην μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Τα λεφτά υπάρχουν και ο Βορειοιρλανδός καλείται να κάνει τις ανάλογες κινήσεις. Μετά το τέλος των μεταγραφών, θα μπορέσουμε να πούμε με σιγουριά πιο μπορεί να είναι το... ταβάνι της φετινής ομάδας. Το σίγουρο είναι πως αν δεν γίνουν δυο με τρεις προσθήκες σε θέσεις, όπως αυτή του δεξιού μπάκ, του αριστερού ή του δεξιού χαφ και του «δεκαριού», τότε η φετινή θα φαντάζει μια επανάληψη των τελευταίων αγωνιστικών περιόδων.

ΚΕΙΜΕΝΟ: Ανδρέας Αθανασούλης (Ρεπόρτερ-συμπαραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής "Tickets Please" & www.englishfootball.gr) ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Ιωάννης Σκοτίδας (Παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής "Tickets Please" & Διευθυντής www.englishfootball.gr) Tickets Please: κάθε Σάββατο 1-3 μεσημέρι στον Supersport FM 94.6

Martin O’ Neill: O manager των επιτυχιών

Όταν μιλάμε για τον Martin εννοούμε τον manager των επιτυχιών. Τον manager που άφησε έργο σε κάθε ομάδα που δούλεψε. Τον προπονητή που ακόμα έχει μια θέση στις καρδιές των φίλων της Leicester και πόσο μάλλον σε αυτούς της Celtic. Πλέον, οι φίλοι της Aston Villa υμνούν τα προσόντα του Βορειοϊρλανδού και περιμένουν να δουν τα επιτεύματά του, που αργά ή γρήγορα θα έρθουν. Απολαύστε το αφιέρωμα που παραθέτει το englishfootball.gr στον Martin O’ Neill με αφορμή τα γεννέθλιά του.

Ο Martin Hugh Michael O' Neill γεννήθηκε την 1 Μαρτίου 1952 στην Kilrea της Βόρειας Ιρλανδίας. Ήταν αρχηγός της εθνικής ομάδας της χώρας του και έχει εργαστεί σαν προπονητής στην Wycombe Wanderers, τη Norwich City, τη Leicester City και τη Celtic, ενώ πλέον είναι manager της Aston Villa. Το καλό όνομα, που τον ακολουθεί, σαν προπονητής το έκανε στην πενταετία στη Celtic, όπου κατάφερε να κατακτήσει τρεις φορές το πρωτάθλημα και να οδηγήσει τους “Κέλτες” στο τελικό του UEFA το 2003 στη Σεβίλλη με αντίπαλο την Porto.

Το ξεκίνημα

Από μικρός ο O’ Neill είχε την τάση να παίζει ποδόσφαιρο. Το 1970 στο κολέγιο στο Belfast κατάκτησε το MacRoy Cup. Πήγε στο St. Malachy's College, μαζί με τον τοπικό θρύλο Aidan Barnes και από εκεί άνοιξε η πόρτα για την ποδοσφαιρική του καριέρα, παίζοντας με τη φανέλα της Distillery. To 1971 αγωνίστηκε στον τελικό του Irish Cup, όπου η ομάδα του αναδείχθηκε νικήτρια χάρη σε δύο γκολ του, ενώ σκόραρε και στην ήττα με 3-1 από την Barcelona για το UEFA.

Σε αυτό το παιχνίδι οι scouters της Nottingham Forest τον είδαν και αμέσως τον πήραν στην Αγγλία, με αποτέλεσμα ο Martin O’ Neill να εγκαταλείψει τις σπουδές του. Ο μικρός Martin εξελίχθηκε γρήγορα σε ένα καλό μέσο και ο θρυλικός Brian Clough με το που πήγε στο “City Ground” σαν manager τον εμπιστεύτηκε αμέσως. Χάρη στην προσφορά του η Forest κέρδισε την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία. Το 1978 κέρδισε το πρωτάλθημα και το League Cup, ενώ την επόμενη σεζόν κατέκτησε και το κύπελλο πρωταθλητριών.

Ο Ο’ Neill ήταν βασικό στέλεχος και της εθνικής Βορείου Ιρλανδίας την οποία καθοδήγησε σαν αρχηγός στο World Cup του 1982, κερδίζοντας την διοργανώτρια Ισπανία στη Valencia. Με τη φανέλα της Βορείου Ιρλανδίας αγωνίστηκε 62 φορές, ενώ αγωνίστηκε και σε συλλόγους όπως η Norwich, η Manchester City και η Notts County.

O manager Martin O’ Neill

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ο Martin O’ Neill άρχισε μια νέα καριέρα σαν manager. Από την Grantham Town, πήγε στη Wycombe Wanderers, με την οποία κατέκτησε το 1993 το πρωτάλθημα της Conference. Το 1995 ανέλαβε την Norwich, αλλά τον Δεκέμβιο έφυγε, αφού εξαιτίας των διαφορών με τον πρόεδρο Robert Chase.

Αμέσως υπέγραψε στη Leicester και μετά από μια δύσκολη αρχή κέρδισε την άνοδο στην Premiership, μέσω των play-offs. Από τότε η Leicester τερμάτιζε στην πρώτη δεκάδα του βαθμολογικού πίνακα, ενώ το 1997 και το 2000 κέρδισε το League Cup, φτάνοντας στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης το 1999. Οι δύο κατακτήσεις του League Cup έδωσαν στην ομάδα την ευκαιρία να παίξει στην Ευρώπη, αλλά οι πορείες δεν ήταν αξιοσημείωτες. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Leicester, ο Ο’ Neill συζήτησε την περίπτωση να αναλάβει την Leeds, αλλά οι φώνες των οπαδών που τον ήθελαν στην Leicester, ήταν η αιτία να μην προχωρήσει η συμφωνία.

Η πορεία με τη Celtic

Την πρώτη Ιουνίου του 2000 ο manager άφησε τελικά τη Leicester για χάρη της Celtic, παίρνοντας μαζί του τους Kenny Dalglish και John Barnes. Τότε του δόθηκαν και τα παρατσούκλια “Martin the Magnificent” και “ the Blessed Martin ”. Στο πρώτο “Old Firm” η Celtic πήρε μια σπουδαία νίκη με 6-2, ενώ η συνέχεια επιφύλλασε την κατάκτηση του treble από τους “Κέλτες”. Ο Ο’ Neill ήταν επίσης ο πρώτος manager που οδήγησε την Celtic στο ανανεωμένο Champions League. H Celtic την πρώτη χρονιά αποκλείστηκε από τη συνέχεια, παρότι συγκέντρωσε εννέα βαθμούς στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Το 2003 o Βορειοϊρλανδός κατάφερε να οδηγήσει τους “πράσινους” της Σκωτίας στον τελικό του κυπέλλου UEFA στη Sevilla. Εκεί η Celtic γνώρισε την ήττα στην παράταση με 3-2 από την Porto του Jose Mourinho.

Σε πέντε χρόνια στο “Celtic Park” o Ο’ Neill κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, τρία κύπελλα και ένα League Cup. Επίσης, πέτυχε ρεκόρ κερδίζοντας επτά σερί “Old Firm”, ενώ με 25 διαδοχικές νίκες σημείωσε ρεκόρ Βρετανίας. Αξιοσημείωτο έιναι επίσης το γεγονός ότι σε 282 παιχνίδια, η Celtic κέρδισε τα 213, έχασε τα 40, ενώ τα 29 έληξαν ισόπαλα. Το 2005 ο Martin ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από τη Celtic, λόγω μιας σοβαρής ασθένειας της γυναίκας του.

Το σχέδιο... Aston Villa

Στις 4 Αυγούστου 2006 η Aston Villa ανακοίνωσε την συμφωνία της με τον Martin O’ Neill, με στόχο οι “Villans” να επιστρέψουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. “Είναι φανταστικό να επιστρέφω με ένα σύλλογο σαν αυτόν”, είπε ο O’ Neill και συνέχισε: “Είναι μια φανταστική πρόκληση. Είμαι καλά ενημερωμένος για την ιστορία του συλλόγου. Θα προσπαθήσω να επαναφέρω την παλιά δόξα, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Αλλά γιατί να μην προσπαθήσω; Έχουν περάσει 25 χρόνια από την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά αυτό είναι το όνειρο”.

Η απόδοση της Villa βελτιώθηκε με τον O’ Neill, ο οποίος ήδη έχει καταρρίψει ένα ρεκόρ, αφού κράτησε το αήττητο σε εννέα παιχνίδια Premier League στην αρχή της σεζόν 2006-07. Την ίδια σεζόν ο Βορειοϊρλανδός ψηθίστηκε Manager of the Month για τον Απρίλιο. Τον Οκτώβριο του 2007 οι φήμες έκαναν λόγω για ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Αγγλίας, με τον πρόεδρο της Aston Villa Randy Lerner να δηλώνει ότι αν θέλει ο Martin να φύγει είναι στο χέρι του. Αργότερα, ο O’ Neill διέψευσε τα δημοσιεύματα και παρέμεινε στη Villa.



Who is who

Όνομα: Martin Hugh Michael O'Neill
Ημ. Γέννησης: 1 Μαρτίου 1952
Τόπος Γέννησης: Kilrea, Northern Ireland
Θέση: Προπονητής
Club: Aston Villa

Καριέρα σαν παίκτης

1971 Distillery F.C.
1971–1981 Nottingham Forest
1981 Norwich City
1981–1982 Manchester City
1982–1983 Norwich City
1983–1985 Notts County

Καριέρα σαν προπονητής

1987–1989 Grantham Town
1989–1990 Shepshed Charterhouse
1990–1995 Wycombe Wanderers
1995 Norwich City
1995–2000 Leicester City
2000–2005 Celtic
2006– Σήμερα Aston Villa

Gareth Barry: Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές

Τα 27 χρόνια του συμπληρώνει σήμερα ο αρχηγός της Aston Villa και το Englishfootball.gr του εύχεται χρόνια πολλά παραθέτοντας ένα αφιέρωμα στην καριέρα του. Χρόνια πολλά Gareth !!!

Ο Gareth Barry γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1981 στο Hastings και σήμερα είναι ο αρχηγός της Aston Villa. Μαζί με τον πρώην συμπαίκτη του Gareth Southgate ήταν ο μόνος ποδοσφαιριστής που έπαιξε στους δύο τελικούς που έγιναν στο παλιό Wembley. Την πρώτη στο Aston Villa – Chelsea και την δεύτερη στο Αγγλία – Γερμανία με τα δύο ματς να λήγουν με ήττα 1-0.

Ο αρχηγός της Villa πριν αρχίσει την καριέρα του φοίτησε στο William Parker sports college στο Hastings, μαζί με τον Michael Yardy (διάσημο παίκτη του cricket), ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στα ερασιτεχνικά τμήματα της Brighton and Hove Albion F.C.. Από εκεί κατάφερε να αναδειχθεί σαν αρχηγός της εθνικής Αγγλίας κάτω των 18 ετών και η Aston Villa αναγνωρίζοντας το ταλέντο του τον έφερε στο “Villa Park” μαζί με τον Michael Standing, ο οποίος εκείνη την εποχή θεωρούνταν μεγαλύτερο ταλέντο. Ωστόσο, αυτή η μετακίνηση πρόκαλεσε πολύ θόρυβο στο “Νησί”, καθώς η Brighton ζητούσε 2,5 εκατομμμύρια λίρες για τους δύο παίκτες, αλλά πήρε μόλις 150 χιλιάδες, αφού και οι δυο τους δεν είχαν επαγγελματικά συμβόλαια.

Το ταξίδι με τη Villa

Στις 2 Μαϊου 1998 ο Barry αγωνίστηκε για πρώτη φορά με τη φανέλα της Aston Villa στο παιχνίδι με την Sheffield Wednesday. Εκεί ξεκίνησε σαν κεντρικός αμυντικός καταλαμβάνοντας την αριστερή θέση σε διάταξη τριών παικτών με τους Gareth Southgate και Ugo Ehiogu δίπλα του. Από τότε ο Barry έχει εξελιχθεί σε ένα παίκτη... πολυεργαλίο, αφού μπορεί να αγωνιστεί σε πολλές θέσεις της άμυνας και του κέντρου. Από κεντρικός αμυντικός, έπαιξε μετά αριστερός οπισθοφύλακας και τα πήγε καλά για αρκετά χρόνια. Αργότερα, μεταπήδησε σαν αριστερός μέσος και τελευταία αγωνίζεται σαν κεντρικός μέσος. Προτιμά το σίγουρο και απλό ποδόσφαιρο και αυτό ήταν που τον καθιέρωσε στην Aston Villa και του έδωσε επίσης την δυνατότητα να αγωνίζεται για την εθνική ομάδα.

Ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα στην καριέρα του έγινε τον Απρίλιο του 2005, όταν στο παιχνίδι με τη Newcastle, χώρισε τους Lee Bowyer και Kieron Dyer, που αν και συμπαίκτες τότε άρχισαν να συμπλέκονται μέσα στο γήπεδο.

Ο Gareth έχει ξεπεράσει τις 300 συμμετοχές με την Aston Villa και είναι ο πιο παλιός παίκτης στη φετινή ομάδα. Στο παιχνίδι με την Bolton στις 28 Οκτωβρίου 2007 έγινε ο μικρότερος παίκτης σε ηλικία που φτάνει τις 300 συμμετοχές σε παιχνίδια για την Premier League, ένα ρεκόρ που κρατούσε ο Frank Lampard. Ο Gareth Barry σε ηλικία 26 χρονών έχει συμπληρώσει 10 χρόνια στο “Villa Park”. Τελευταία η Tottenham και η Chelsea φέρονταν να επιθυμούν την υπογραφή του, αλλά ο ίδιος προτίμησε να παραμείνει στο Birmingham.

O Gareth στα “Three Lions”

Το ντεμπούτο του με τις ελπίδες της Αγγλίας έγινε το 1998 στο παιχνίδι με την Τσεχία. Στην Under 21 έχει ξεκινήσει 21 φορές βασικός, αριθμός ρεκόρ ο οποίος ξεπεράστηκε από τους Scott Carson και James Milner. O Kevin Keegan ήταν ο πρώτος που τον κάλεσε στην εθνική αντρών και μαζί με τον Beckham συμμετείχε σε κάθε αγώνα. Μετά από ένα τραυματισμό του Jason Wilcox ταξίδεψε για το Euro 2000, αλλά δεν αγωνίστηκε. Το ντεμπούτο του έγινε στις 31 Μαϊου στο φιλικό με την Ουκρανία, περνόντας στον αγώνα σαν αλλαγή, ενώ σαν βασικός έπαιξε στο 1-1 κόντρα στη Γαλλία στις 2 Σεπτεμβρίου 2000. Το 2003 πήρε τρεις συμμετοχές στα ματς με Νότιο Αφρική, Σερβία και Σλοβακία. Για τέσσερα χρόνια δεν ήταν στις επιλογές των “Three Lions”, αλλά το 2007 ο Steve McClaren τον επανέφερε. Στις 7 Φεβρουαρίου 2007 στην ήττα 1-0 από την Ισπανία. Ο McClaren τον συμπεριέλαβε και σε πολλούς αγώνες για τα προκριματικά του Euro 2008, όπου η Αγγλία αποκλείστηκε, ενώ και ο νέος manager Fabio Capello τον χρησιμοποίησε στον πρώτο του αγώνα κόντρα στην Ελβετία.


Who is who

Όνομα: Gareth Barry
Ημ. Γέννησης: 23 Φεβρουαρίου 1981
Τόπος Γέννησης: Hastings
Ύψος: 1.80
Θέση: Μέσος
Club: Aston Villa
Νούμερο: 6
Συμμετοχές: 315
Goals: 31

Injury blow

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, που όταν κάποιος το παρακολουθεί μαγεύεται και γοητεύεται. Τα μεγαλοπρεπή γήπεδα, η ωραία ατμόσφαιρα και η μαεστρία των ποδοσφαιριστών αφήνουν πολλές φορές το κοινό αποσβολωμένο. Ωστόσο και αυτός ο μαγικός κόσμος έχει τα αρνητικά του σημειά. Σε πολλές φάσεις οι παίκτες μετατρέπουν τη... μαγική κοιλάδα που σχηματίζει το τερέν, σε ρωμαϊκή αρένα με τα κορμιά να πέφτουν κάτω σφαδάζοντας από τους αφόρητους πόνους.

Αυτό έγινε και στο παιχνίδι του “St. Andrews”, όταν ο γεννημένος στη Βραζιλία και πολιγραφημένος Κροάτης της Arsenal δέχτηκε το βίαιο μαρκάρισμα του Martin Taylor της Birmingham. Ο αμυντικός των “Blues” έπεσε με τάκλιν στο πόδι του επιθετικού των “Gunners” με αποτέλεσμα να του το κόψει στην κυριολεξία στα δύο σε ένα θέαμα φρικιαστικό και ανατριχιαστικό, αν σκεφτεί κανείς ότι έγινε σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Ο αστράγαλος του Eduardo έγινε θρίψαλα και οι τραμτιοφορείς μετά από οκτώ ολόκληρα λεπτά μπόρεσαν να τον βγάλουν εκτός των γραμμών του γηπέδου και στη συνέχεια να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Ωστόσο, αυτό το περιστατικό δεν είναι και το μοναδικό. Έτσι, το englishfootball.gr σας παρουσιάζει άλλα οκτώ περιστατικά που ανάγκασαν ποδοσφαιριστές να σταματίσουν τη μπάλα ή να μείνουν για μεγάλο διάστημα εκτός αγωνιστικής δράσης.

David Busst: Manchester United – Coventry

Ο αμυντικός της Coventry David Busst υπέστη ένα σύνθετο σπάσιμο κνήμης και περόνης σε μια σύγκρουση με τον αμυντικός της Manchester United Denis Irwin, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα στο “Old Trafford” τον Απρίλιο του 1996. Το σπάσιμο του ποδιού του ήταν τόσο άσχημο που το κόκκαλο διαπέρασε το δέρμα και το αίμα του Busst κύλησε στο χορτάρι. Δεν έπαιξε ποδόσφαιρο ποτέ ξανά.

Luc Nilis: Ipswich – Aston Villa

Ο Βέλγος επιθετικός της Aston Villa υπέστη διπλό σπάσιμο στο δεξί πόδι, καθώς έτρεχε να βάλει γκολ σε ένα παιχνίδι των “Villans” με την Ispwich το Σεπτέμβριο του 2000. Μετά από αυτή την τροπή ο παίκτης της Aston Villa αναγκάστηκε να ανακοινώσει την αποχώρησή του από τα γήπεδα.

Djibril Cisse: Blackburn – Liverpool

Τον Οκτώβριο του 2004 ο επιθετικός της Liverpool Djibril Cisse έπεσε κάτω από ένα μαρκάρισμα του James McEveley της Blackburn. Το αριστερό του πόδι έπαθε σοβαρή ζημιά, αφού η κνήμη και η περόνη έσπασαν. Η πρόγνωση έλεγε ότι ο Cisse θα έχανε το υπόλοιπο της σεζόν, αλλά σαν θαύμα ο παίκτης επανήλθε γρηγορότερα και αγωνίστηκε μάλιστα στο παιχνίδι του Champions League ανάμεσα στους “Reds” και τη Juventus για τα προημιτελικά του θεσμού.

Henrik Larsson: Lyon – Celtic

Στο παιχνίδι του 1999 ανάμεσα στη Celtic και τη Lyon για το κύπελλο UEFA ο Henrik Larsson είδε στο 11ο λεπτό της αναμέτρησης το αριστερό του πόδι να σπάει. Ο τραματισμός του Σουηδού ήταν πολύ άσχημος, αλλά ο σκληροτράχηλος επιθετικός κατάφερε να επιστρέψει στα γήπεδα και να γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Celtic με 242 γκολ στο ενεργητικό του.

Alf Inge Haaland: Manchester United – Manchester City

Ο Νορβηγός αποχώρησε από το “Old Trafford” με αφόρητους πόνους στο γόνατό του εξαιτίας ενός μαρκαρίσματος του Roy Keane στο ντέρμπι του Manchester τον Απρίλιο του 2001. Από τότε δεν ολοκλήρωσε ποτέ αγώνα με τη City, ενώ και οι χειρουργικές επεμβάσεις δεν έλυσαν το πρόβλημα, με αποτέλεσμα τον Ιούλιο του 2003 να ανακοινώσει την αποχώρησή του από τα γήπεδα. Αργότερα ο Keane στην αυτοβιογραφία του γνωστοποίησε ότι το μαρκάρισμά του ήταν εκ προμελέτης εκδίκηση, αφού σε προηγούμενο ματς το Σεπτέμβριο του 1997 όταν ο Haaland ήταν στη Leeds είχε στείλει τον ίδιο εκτός δράσης για ολόκληρη τη σεζόν.

Stan Collymore: Derby – Leicester

Ο αμφιλεγόμενος, λόγω του χαρακτήρα του, επιθετικός έπαιζε για λογαριασμό της Leicester όταν έσπασε το πόδι του σε ένα ντέρμπι των East Midlands κόντρα στη Derby. O Stan Collymore χρειάστηκε τις ιατρικές βοήθειες επί έξι λεπτά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και μία μάσκα οξυγόνου πρώτου μεταφερθεί εκτός του γηπέδου.

Alan Smith: Liverpool – Manchester United

O Alan Smith σε ένα παιχνίδι για τον πέμπτο γύρο του FA Cup μεταξύ της Manchester United και της Liverpool, που βρήκε τους “Reds” νικητές έσπασε το αριστερό του πόδι και εξάρθρωσε τον αστράγαλό του. Ο Smith έπεσε άσχημα στο γρασίδι, αφού μπλόκαρε μια εκτέλεση φάουλ από τον John Arne Riise. Αυτό τον κράτησε επτά μήνες εκτός αγωνιστικών χώρων.

Kieron Dyer: Bristol Rovers – West Ham

O ποδοσφαιριστής της West Ham Kieron Dyer υπέστη μακράν το χειρότερο τραυματισμό στην καριέρα του φέτος, όταν έπσασε το δεξί πόδι του. Ο Joe Jacobson της Bristol Rovers μάρκαρε άσχημα τον Dyer δέκα λεπτά αφού είχε αρχίσει η αναμέτρηση του Αυγούστου για το δεύτερο γύρο του League Cup στο “Memorial”. O παίκτης των “Hammers” βρίσκεται ήδη εκτός δράσης για έξι μήνες και από τότε δεν έχει παίξει ακόμα.

Τελειώνοντας να επισημάνουμε ότι το αφιέρωμα αφορά περιστατικά που συνέβησαν σε Αγγλία και Σκωτία. Υπάρχουν ανά τον κόσμο περιπτώσεις παικτών που έχουν τραυμτιστεί εξίσου ή ακόμα και πολύ χειρότερα.